Preek zondagmorgen 11 september 2016
Bediening Heilige Doop
Deuteronomium 6:4-25
Gemeente van onze Heere Jezus Christus, beste doopouders,
Het is bijzonder om een kind te mogen ontvangen en ouder te worden.
Dat is de eerste keer bijzonder,
maar het bijzondere wordt niet minder,
als het om een tweede kind gaat.
Soms kun je bij de komst van een tweede kind nog meer dan bij de komst van de eerste
beseffen hoe bijzonder het is om een kind te mogen ontvangen.
Als je een kind mag ontvangen,
ontvang je een bijzonder geschenk uit Gods hand.
Hij, de Schepper van hemel en aarde, onze Vader in de hemel
vertrouwt aan jullie een kind toe,
dat van jullie samen is en bovenal van Hem!
Vanmorgen zijn jullie als ouders hier in de kerk
en hebben jullie je kind, dat de Heere aan jullie heeft toevertrouwd, weer bij Hem gebracht.
Ze hebben de doop ontvangen.
Door de doop mogen zij weten, dat Gods liefde en zorg er ook voor hen is.
Die liefde en zorg is niet uitsluitend voor degenen die gedoopt zijn.
Tot onze gemeente behoren ook gemeenteleden die niet gedoopt zijn.
Ze zijn voor ons als gemeente niet minder en ze zijn voor God niet minder.
In de doop wordt die liefde en zorg van de Heere wel zichtbaar gemaakt.
Zo zeker als het water is uitgegoten over de hoofden van deze kinderen
– we hebben dat allemaal mogen zien vanmorgen: de ouders, de familie, de gemeente –
zo zeker mogen we zijn dat de Vader in de hemel voor hen wil zorgen,
zo zeker mogen we weten, dat ook zij een beroep op de Heere Jezus mogen doen:
‘Heere, wilt U mijn zonden vergeven? U bent ook voor mij aan het kruis gestorven.’
Ook als je de doop niet hebt ontvangen, mag je op de Heere een beroep doen,
mag je vragen om Zijn leiding,
mag je vragen om vergeving van je zonden, om de Heilige Geest.
De Heere wil het je dan ook geven.
De doop is daarin een extra steun: we mogen naar de Heere toe.
Hij heeft het zelf beloofd! Het geldt ook voor mij!
Je zou het als ouders willen, dat ze het bij de Heere zoeken.
Toch? Dat is toch het mooiste wat je als ouders kunt merken?
Dat ze naar de Heere toegaan.
Als ze nog heel klein zijn op een heel eenvoudige manier, zoals dat bij een kind past.
En als ze opgroeien, dat ze dan steeds meer leren over de Heere
en dat dat kinderlijke geloof ook meegroeit,
als ze puber worden en kritisch worden op jou als ouder, op alle gebruiken die er zijn
(moet dat nou echt zo),
dat die band dan bewaard blijft en meegroeit tot een volwassen geloof.
Misschien door een moeilijke periode heen,
omdat ze voor zichzelf uit moeten zoeken, hoe je dat nou doet:
vertrouwen op God en tot Hem bidden
en wat gebeurt er als je om vergeving van je zonden vraagt.
Ik kijk de jongeren vanmorgen even aan:
Het kan best zijn, dat het voor jou op dit moment op zoek bent naar de Heere God,
dat je wat meer duidelijkheid zou willen
en dat je iemand had die het voor jou uitlegt.
De afgelopen week was ik op cursus,
waarbij elke deelnemer zijn eigen biografie moest vertellen.
Ik moest vertellen over hoe mijn leven was verlopen van toen ik geboren werd tot nu toe.
Over wie mijn ouders waren, wat ik had meegemaakt.
Ik moest ook vertellen wat ik van God had ervaren
en of ik daar ook een ontwikkeling in heb doorgemaakt,
of dat mijn geloof altijd hetzelfde is gebleven.
Ik heb verteld dat toen ik een jaar of 16 was ik geloven steeds moeilijker vond.
Ja, ik deed wel belijdenis en ik wilde God ook graag dienen,
maar ik merkte zo weinig van Hem.
Ik heb verteld dat ik – nu ik terugkijk – iemand had gehad
die naar mij geluisterd had
en bijvoorbeeld tegen mij gezegd had: God ervaar je niet altijd,
maar het wil niet zeggen dat als je God niet ervaart, dat Hij er dan niet is.
Ik zou dankbaar geweest zijn met een volwassene
die mij had uitgelegd hoe ik God kon vinden toen ik zo naar Hem op zoek was.
Dat is een taak van jullie ouders
en vanmorgen heb je daar ook je ja-woord aan gegeven.
Je hebt beloofd om je kind te vertellen over God.
Dat is niet alleen een taak van de ouders alleen,
maar dat is een taak van u als gemeente als geheel.
De doop is niet alleen maar een familiegebeuren.
Natuurlijk is het mooi om de familie erbij te hebben
en het is bijzonder als alle ouders de doop van je kind kan meemaken.
Als je moeder er niet meer is, dan zal ze juist op dit moment zo worden gemist.
En dan merk je hoe belangrijk je moeder nog voor je had kunnen zijn.
En je hebt misschien ook wel dat nu met de doop
jouw band als vader of moeder met je kind nog wel veel meer intens beleefd wordt.
Maar je staat er niet alleen voor.
Iedereen hier in de kerk is getuige
en is medeverantwoordelijk dat jouw kind iets van de Heere meekrijgt.
U als gemeente hier in de kerk hebt het gezien
en u bij de kerkradio hebt het wellicht alleen maar gehoord,
u hebt een taak voor deze kinderen
– en dat geldt bij elk gedoopt kind, ook al was u er niet bij toen dat kind werd gedoopt.
Bijvoorbeeld door te bidden voor deze kinderen
en hen en hun ouders bij de Heere te brengen.
Dat kan een taak zijn, voor degenen die zelf de zegen van kinderen niet hebben ontvangen.
Geloof gebeurt in een gemeenschap,
een individuele gang kan gebeuren, soms kun je een zoektocht moeten afleggen
en toch is dat niet goed.
Mozes spreekt heel het volk aan: Luister Israël.
We horen bij elkaar en we horen er voor elkaar te zijn
en elkaar te helpen de weg van God te gaan en samen te luisteren naar Zijn wil.
Die woorden hebben vast bij jullie bruiloft in de kerkdienst geklonken,
ook al weet je die woorden niet meer:
Vergeet daarbij niet, dat uw gezin deel uitmaakt van een grotere gemeenschap. U draagt ook een bredere verantwoordelijkheid: voor de medemens in nood, voor de kerk en voor de maatschappij.
Mozes zegt tegen het volk Israël er over de Heere gesproken moet worden
en dan op zo’n manier over de Heere gesproken wordt
dat er bij de kinderen liefde voor God begint te groeien.
Die taak geeft de Heere ook aan ons, dat we over de Heere vertellen
zodat er bij deze dopelingen als ze iets ouder zijn er liefde voor God groeit.
Wat is er voor nodig dat zij die liefde leren?
In de afgelopen week moest ik mijn eigen leven nagaan:
welke mensen waren er voor mij belangrijk, waardoor ik ben gaan geloven in de Heere?
Ik herinnerde mij mijn moeder weer, hoe zij elke dag op de knieën ging
om voor haar kinderen te bidden. Dan was ze wel een tijdje bezig.
Ik herinnerde de mensen aan wie ik die liefde voor God kon merken,
de ouderlingen die bij ons op huisbezoek kwamen bijvoorbeeld
en die het heel fijn vonden om ook met ons als kinderen over de Heere te praten.
Ik hoop dat u als u uw leven nagaat en als jij nadenkt over jezelf,
dat je ook kunt vertellen van mensen, die met jou hebben gedeeld hoe zij leefden met God.
Jullie als ouders hebben die verantwoordelijkheid naar je kind toe.
Wat deel je van je eigen leven met de Heere?
In de afgelopen week, omdat ik veel met mezelf bezig was
en tegelijkertijd met de voorbereiding van deze doopdienst,
Was ik er voor mijzelf mee bezig: wat deel ik aan mijn eigen kinderen?
Ik kreeg van de week van een van de collega’s op de cursus de vraag:
Wat voor vader ben jij? Ja, wat voor een vader ben ik?
Wat merken zij thuis van mijn leven met God?
Ik ben een vader, die vooral informatie deelt, feiten vertelt
Wat de hoofdstad is van een bepaald land, in welk jaartal een land oorlog had,
maar wat laat ik doorschemeren over dat intieme leven met de Heere
en hoe help ik hen om de weg van de Heere Jezus te gaan?
Als ik dat niet doe, als wij als ouders dat niet doen, wie doet het dan?
En is het juist niet als kind fijn om te merken hoe je ouders ermee bezig zijn,
zodat je juist van je ouders kunt leren.
Mozes zegt: Die woorden moeten in je hart zijn
en dan pas kun je je kinderen iets aanleren.
Ik had eerst over deze tekst, vers 6, heen gelezen en was gericht op het inscherpen.
Maar Mozes heeft gelijk: kinderen leren vooral iets,
als ze daarin iets van hun vader of moeder, van hun meester of juffrouw,
van de mensen in de kerk zien, van hun hart, van hoe zij God beleven.
Maar dan die vraag: Hoe doe je dat en op welk moment van de dag?
Er wordt gesproken over het binnengaan in een bepaalde ruimte,
vanuit de gang naar de kamer, of juist door de voordeur naar buiten,
van buiten een nieuw gebouw binnen.
Ik bedacht me hoe graag ik iets van informatie deel: als ik het weet, de achtergrond van een gebouw, de architectuur, de tijd waarin het werd gebouwd,
maar om zo over de Heere te vertellen?
Waar komt die schroom vandaan?
Tegenwoordig is het bij ons vroeg dag
en voor zevenen zat ik beneden aan tafel en Imke – ook vroeg wakker – op de bank.
Er kwam een vraag: ‘Waarom zijn we eigenlijk in Oldebroek komen wonen?’
Eerst was mijn antwoord: ‘Omdat de kerk van Oldebroek dat gevraagd heeft.’
Maar dat was niet genoeg, want er kunnen wel meer kerken vragen dat te doen
en ik bedacht: als ik nu niet iets vertel – in enkele zinnen – over mijn roeping
om hier in Oldebroek te werken, wanneer doe ik dat dan?
Ik heb het op een korte, eenvoudige manier geprobeerd.
Mozes zegt: laat het op alle mogelijke manieren zien.
Hang het desnoods op als een spreuk in de woonkamer of de gang,
schrijf het desnoods voor op je huis boven de deur.
Terwijl ik deze woorden opschreef,
bedacht ik me dat er voorop de pastorie een bepaalde steen zit.
Als jullie, jongeren komen voor de bbq, moet je er maar eens naar kijken.
Het is een steen met x en daardoor heen een p.
Ik denk dat dominee Voordijk daar wel eens om gevraagd zou hebben.
Die x staat voor Christus, in het Grieks de letter van Xristos en de p dat is in het Grieks een r
Die x met de p erdoor heen staat voor Christus Rex – Christus is koning.
Dat is waarschijnlijk bedoeld voor de mensen die door de straat lopen
en als ze nieuwsgierig zijn naar binnen willen kijken: Christus is koning,
in dit huis, over de wereld en ook over jouw leven.
Voor de mensen die aanbellen – voor collecte, voor een pastoraal bezoek:
Christus is koning – vergeet dat niet. (Hoor, Israël, de HEERE, onze God, is één)
Maar ook voor de bewoners van het huis:
Als je thuiskomt en de sleutel omdraait: x – p: Christus is koning.
Een herinnering ook voor de bewoners.
Een belijdenis en een herinnering.
Om de ander en jezelf te bepalen bij de Heere.
Zodat zij herinnerd worden aan de liefde van God voor hen
en dat zij er ook aan herinnerd worden dat God onze liefde vraagt
en Hem belijden.
De doop is ook een belijdenis,
een belijdenis die de ouders alvast geven voor hun kind,
in de hoop dat dit kind het later zal overnemen.
Vandaar dat we hier in de kerk openlijke belijdenis van het geloof hebben.
Wat mij opvalt, is dat veel gemeenteleden het makkelijker vinden
om iets te belijden met het oog op de kinderen.
Als ik tijdens doopzitting of een huisbezoek vraag,
zou je ook belijdenis willen doen, dan is het antwoord nogal eens:
dan ben ik er niet aan toe.
Ze zijn er niet aan toe om zelf belijdenis te doen,
maar kunnen wel voor hun kind het ja-woord geven.
Blijkbaar doe je dat voor een kind makkelijker.
Als je dat voor je kind kunt zeggen,
dat zijn / haar zonden vergeven worden, dat de hemelse Vader er ook voor hem/ haar is,
waarom zou je dat over jezelf niet kunnen.
Zoals je ouders jou hebben laten dopen, in de hoop dat jij zou gaan geloven,
zo laten jullie ook je kinderen dopen, in de hoop dat zij gaan geloven.
Er is nog iets, zegt Mozes, waarin je iets van God kunt doorgeven.
Dat zijn de geboden die God gegeven heeft.
Dat is nou juist meestal niet de makkelijkste opdracht.
Ik neem waar dat veel ouders in deze tijd op zoek zijn:
Hoe kunnen zij in hun gezin in deze tijd die geboden in praktijk brengen.
Bijvoorbeeld als het gaat om de regels voor de zondag:
Welke kleren heb je aan: zondagse kleren of dezelfde kleren als doordeweeks?
Wat mag wel en wat niet: Mag je op zondag buiten spelen?
Als kind mocht ik nooit voor op straat spelen, wel achter in de tuin.
De computer ging niet aan, Donald Ducks mochten niet gelezen worden.
De zondag was bij ons een bijzondere dag, vaak gevuld met lezen, praten, spelletjes, kerk.
Dat de zondag een bijzondere dag was heeft mij trouwens geholpen in het geloof,
al hebben wij in ons gezin nu andere regels.
Mozes zegt tegen Israël: die regels moeten iets van de Heere laten zien
en het kan zo zijn, dat je kind ernaar vraagt naar het nut van die regels.
Ik kwam in een commentaar op Deuteronomium een mooi voorbeeld tegen,
die hij gaf vanuit zijn eigen gezin:
Tijdens een maaltijd ging het over de regels die van toepassing kunnen zijn
in een christelijk gezin.
Een van de zoons, een tiener, riep uit:
‘Waarom moeten we eigenlijk zo’n prehistorische familie zijn?’
Dit is eigenlijk geen vraag die om een antwoord vraagt,
meer een uitroep: we zijn niet meer van deze tijd.
Zijn vader, de auteur van het commentaar, vond het juist een mooie vraag:
We zijn niet van deze tijd – onze wortels liggen in de prehistorie,
namelijk de geschiedenis van God met de wereld,
de geschiedenis van de Heere met Zijn volk Israël.
Mozes zegt tegen de vaders en moeders in Israël:
als je kinderen vallen over de regels, als ze die regels niet begrijpen,
zeg dan niet: dat doen we nou eenmaal, gewoon,
maar vertel over God.
Vertel over de bijzondere weg die de Heere met Israël is gegaan,
vertel dat je slaaf was in Egypte en dat de Heere je heeft bevrijd
en dat die regels die je hebt,
je er steeds aan herinneren: Ik heb een God die mij heeft gered,
dat is de enige God die er is.
De stap naar ons is niet zo groot:
Als ze naar je komen met de vraag: waarom doen we zo ouderwets, zo niet van deze tijd.
Vertel dan over God, die in de hemel woont,
die het ziet als we in ellende zijn, die onze gebeden hoort, die ons vanuit de hemel zegent
en eens vanuit de hemel op aarde kwam
om voor ons aan het kruis te gaan.
Dat is iets wat we nooit mogen vergeten.
Dat is iets waar we steeds aan moeten denken, elke dag opnieuw,
bij elke stap die we zetten.
Die regels die we hebben – en het is best goed in het komende jaar nog meer in te verdiepen
hoe wij in deze tijd met zulke regels kunnen omgaan, zodat ze ons herinneren
aan de Heere en aan Zijn werk
moeten ervoor zorgen, dat we Hem nooit vergeten,
Dat in ons liefde groeit, vertrouwen, overtuiging die uitmondt in de belijdenis:
De Heere, de God van Israël, die wij als gemeente ook willen dienen, is mijn God.
Vertel daarom over de Heere,
vertel daarom over de doop
en laat vooral je hart spreken over hoe de liefde voor God in jouw leven gekomen is.
Dat zeg ik niet alleen tegen de doopouders, maar tegen u allemaal.
Vertel daarom over de Heere,
vertel daarom over de doop
en laat vooral je hart spreken over hoe de liefde voor God in jouw leven gekomen is.
Zodat we met elkaar naar de Heere luisteren, er voor Hem liefde komt en groeit
en ons leven van Hem wordt.
Amen
MJSchuurman 